Ostatnie cięcie szczawiu w tym roku,na nowy trzeba będzie czekać do wiosny.Tymczasem dobrze zrobić zapas na zimę.Gorąca szczawiówka w mroźne dni jak znalazł na wspomnienie lata.A przechowanie szczawiu bardzo proste.Liście myjemy, oddzielamy ogonki i siekamy.Tak przygotowany szczaw wkładamy do słoików prawie do pełna,dolewamy wody i zakręcamy.Słoiki zagotowujemy w garnku.
Szczaw (Rumex L.) – rodzaj roślin z rodziny rdestowatych. Zamieszkuje strefy umiarkowane, zwłaszcza półkuli północnej. Szczaw jest rodzajem wielopostaciowym, z licznymi mieszańcami międzygatunkowymi. Obejmuje około 130-200 gatunków dzielonych na 3 grupy (traktowane czasem jako odrębne rodzaje: Rumex, Acetosa, Acetosella). Gatunkiem typowym jest Rumex patientia L
Zastosowanie lecznicze dawniej i dziś
(http://luskiewnik.pl/autoimmunologia/new-page-5.htm)
Zastosowanie lecznicze dawniej i dziś
Szczaw był stosowany szeroko w lecznictwie od starożytności, przez średniowiecze, renesans i w XIX wieku. Opisany przez Hippocrates’a, Lonicerus’a, Matthiolus’a i Bock’a. Zalecali szczaw przy zapaleniu dziąseł, przy bolesnym ząbkowaniu, wrzodach, zaburzeniach w wydzielaniu żółci i zaparciach. W medycynie ludowej szczaw był wykorzystywany jako środek przeciwko szkorbutowi, czerwonce, zastojom żółci, osłabieniu, anemii, blednicy młodych dziewcząt. Stosowano go również w leczeniu artretyzmu, chorób pasożytniczych, przewlekłych wyprysków (eczema), żółtaczki, astmy, obstrukcji (zatwardzenia). W homeopatii szczaw służy do leczenia grypy, astmy, chronicznego kataru nosa, zapalenia gardła, gruźlicy i zapalenia krtani oraz oskrzeli. Antrachinony wzbudzają perystaltykę jelit.
Jak podaje Madaus i Roeske, doświadczalnie Gilbert i Lereboullet wykazali możliwość podniesienia zawartości żelaza w szczawiu nawet do 3% (w kontrolowanych uprawach), co było wykorzystane do sporządzania środków leczących niedokrwistość. Obecnie szczaw jest szeroko polecany w ziołolecznictwie zagranicznym. Opracowano szereg preparatów zalecanych w leczeniu chorób skóry, alergii i łuszczycy. Szeroko jest polecany w fitoterapii chorób autoimmunologicznych. Największe znaczenie ma Rumex crispus L.
Działanie przeczyszczające szczawiu zależy od zawartości antrachinonów i garbników i tym samym stosunku ilościowego obu grup związków w surowcu. Jeżeli przeważają garbniki i kwas taninowy wówczas szczaw wykazuje działanie silnie ściągające i przeciwbiegunkowe. Jeśli natomiast dominują antrachinony i szczawiany – efekt przeczyszczający. Zależy to od warunków siedliskowych, terminu zbioru, rodzaju surowca, sposobu jego przetwarzania oraz dawkowania. Korzeń ma największą zawartość antrachinonów wczesną wiosną i jesienią i dlatego działa mniej (rozwalniająco) lub bardziej przeczyszczająco. Niewątpliwie reguluje wypróżnienia i wzmaga ruchy robaczkowe jelit. Owoce działają przeciwbiegunkowo. Nie każdy szczaw jest kwaśny w smaku. Kwaśne gatunki mają więcej kwasu szczawiowego i jego soli w zielu i w większych ilościach również działają przeczyszczająco. Ziele gatunków pozbawionych kwaśnego smaku działa przeciwbiegunkowo.
Działanie: przeciwzapalne, żółciopędne, antyseptyczne, przeciwgrzybicze, przeciwpasożytnicze, trawienne, regulujące wypróżnienia, ściągające na błonę śluzową. Reguluje przemianę materii. Hamuje procesy autoagresji immunologicznej. Pobudza gojenie ran. Hamuje podziały komórek naskórka w przebiegu łuszczycy. Wspomaga leczenie hemoroidów. Leczy łupież tłusty, trądzik i łojotok. Hamuje rozwójCandida.
Niektóre preparaty oparte na składnikach szczawiu są opatentowane.
Właściwości toksykologiczne
Szczaw nadużywany i przedawkowany staje się niebezpieczny. Przede wszystkim szczawiany mogą odkładać się w nerkach i pęcherzu moczowym sprzyjając powstawaniu kamicy moczowej (szczawian wapnia). Zbytnie absorbowanie wapnia przez związki szczawianowe może spowodować odwapnienie kości i zaburzenia kurczliwości mięśni (hipokalcemia). Nadmiarne ilości antrachinonów i szczawianów wywołują ostrą, długotrwałą biegunkę, zaburzenia wodno-elektrolitowe i kwasowo-zasadowe organizmu. Szczególne nadużywanie szczawiu wywołuje zgon. Dawka śmiertelna kwasu szczawiowego czystego wynosi od 5 do 15 g.
Objawy zatrucia szczawiem i kwasem szczawiowym: niepokój, zwolnienie tętna, biegunka, wymioty, gorączka, drgawki, szczękościsk, początkowo częstomocz, potem parcie na mocz, zatrzymanie moczu, obrzęk, wysięki okołonaczyniowe, krwawe wybroczyny, krwotoki wewnętrzne, krwiomocz, krwawa biegunka i wymioty z krwią.
Ratowanie zatrutego: doustnie podanie wody wapiennej z mlekiem; pozajelitowe podawanie chlorku sodu, wapnia i glukozy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz